Hoe komt het dat wij zo collectief aan zelfafkeuring leiden?

 Hoe komt het dat wij zo collectief aan zelfafkeuring leiden?            

Toen ik inmiddels al 18 jaar geleden met mijn eigen praktijk van start ging, had ik daar veel zin in. Ik wilde heel graag zowel kinderen als jongeren en hun ouders begeleiden in hun weg naar meer zelfvertrouwen.
En dat leek mij ook goed te lukken. Alleen als ik daar dan complimenten over kreeg, dacht ik altijd dat het lag aan geluk hebben of iets anders dat buiten mij lag. Ik had altijd het gevoel dat ik niet goed genoeg was, dat ik nog te weinig opleiding had genoten.
 
Inmiddels vele opleidingen later, heb ik nog steeds het gevoel dat ik te weinig weet alleen nu met het verschil dat ik dit minder erg ben gaan vinden. Ik kan langzamerhand zeggen dat wat ik doe goed genoeg is en dat ik veel mensen een stap in de goede richting heb leren zetten.
 
Een heuse verademing
 
Als ik heel eerlijk ben, lukt het mij niet altijd hoor. Vind ik stiekem de nieuwsbrieven van andere therapeuten er veel beter uitzien. Ik wil mij zelf echter niet langer hoeven schamen voor wat ik doe en dus blijf ik oefenen in het tevreden zijn met mijzelf in plaats van mijzelf af te keuren.
 
Helaas zie ik veel jongeren om mij heen die rondlopen met schaamtegevoelens. Zij schamen zich over van alles. Dat kan gaan over hun schoolprestaties, over hun gevoelens, over hun uiterlijk enz.
“We werken niet hard genoeg, we doen niet goed genoeg voor anderen of voor het klimaat, we zijn niet goed genoeg”, allemaal uitspraken die ik vaak voorbij hoor komen. Ook helaas nog vaak in mijn eigen hoofd.
Het lijkt er soms op dat we collectief aan zelfafkeuring doen.
       

 Hoe komt het dat wij zo collectief aan zelfafkeuring leiden?

 Veel mensen hebben het gevoel dat problemen in hun leven door henzelf komen en alleen op te lossen zijn door een beter mens te worden. Je probeert hard te werken om jezelf te verbeteren, maar de schaamte blijft, het lijkt of je nooit goed genoeg doet. Net zoals ik vaak het idee had dat ik nog niet voldoende opleidingen had genoten.
 
Veel problemen zijn eigenlijk helemaal niet door ons als individuen gecreëerd, maar door een groter systeem. Mensen die in een burn-out zijn terecht gekomen, schamen zich omdat ze die drukke baan niet aankonden. Terwijl hun burn-out grotendeels worden gecreëerd door onze prestatiemaatschappij. Alleen zien we dat niet voldoende.
 
Afgelopen week had ik nog een mooi gesprek met een 23-jarige jongen die vertelde dat hij in paniek was geraakt omdat jij een slechte prognose over zijn knie verwachtte. Hij had nog geen uitsluitsel ontvangen want de arts had pas een paar weken later tijd voor een gesprek.
Dat hij in paniek was geraakt, schreef hij helemaal toe aan zichzelf. Hij was zwak geweest, kon het niet aan.
Ik heb hem gewezen op het feit dat hij er niets aan kon doen dat de zorg gebukt gaat onder te veel werk waardoor hij zo lang moest wachten op een gesprek met de arts over de zorgen over zijn knie. En dat het dan ook logisch is dat hij zich daar grote zorgen over maakt. De omstandigheden hebben hierbij dus een grote rol gespeeld.
 
Veel mensen verliezen dit uit het oog. Dit heeft te maken met het feit dat wij steeds meer zijn gaan geloven dat de wereld om ons heen maakbaar is. 

 Kan je er dan zelf niets aan doen?           

 Zeker niet maar het is wel belangrijk dat we gaan beseffen dat in onze maatschappij de nadruk te veel ligt op eigen verantwoordelijkheid en zelfverbetering. Daarvoor in de plaats is verbinding zoeken met anderen iets wat hierin verandering kan brengen.
Door onze buren te begroeten, naar onze collega’s te luisteren over hun zorgen over hun werk, onze kwetsbaarheden te delen, hulp te vragen en te bieden, kunnen we langzaam maar zeker netwerken vormen met mensen om ons heen. Zo voelen we ons minder eenzaam en hoeven we niet met het idee te blijven rondlopen dat jij faalt.
 
Ook als jij als ouder je zorgen maakt over je kinderen, wijten we dat vaak aan onszelf en dat zorgt ervoor dat we geen hulp durven vragen. Terwijl het juist zo helpend is als we dat wel doen.
 
 Je hoeft het niet alleen te doen.
 
Juist met elkaar zoeken wat helpend kan zijn, kan een breder perspectief bieden op het probleem.
Ook hierin kan je als ouder een voorbeeld bieden. Als jij namelijk minder schaamte voelt om hulp te zoeken omdat je merkt dat je erg veel zorgen maakt over je kind en je iedere keer weer min of meer in een ruzie terecht komt, zal je kind mogelijk ook eerder geneigd zijn om hulp te zoeken.
 
Je doet het dan samen.

Doe jij ook mee aan mijn ouderprogramma?  (zie aanbod)